யாத்ரா-V

இப்போது இரவின் அழகு படர்ந்திருந்த 7 மணி. திருப்பதியை அடைந்துவிட்டேன். அந்த மண்ணில் கால் பதியும் போது எத்தனையோ விதமான எண்ணங்கள் வளையமிட்டன.

எந்தப் புறம் பார்த்தாலும் வண்ணமயமான விளக்குகள். இறைவனின் திருவுருவப் படங்கள். விதவிதமான மக்கள். கடைவீதியின் இரைச்சல். ஒரு புறம் பீப்பீ ஊதிக்கொண்டிருக்கிறான் ஒரு சிறுவன். தெருவிலேயே மூத்திரம் போன ஒரு குழந்தையை அதன் அம்மா திட்டிக் கொண்டிருந்தாள். சுற்றுவட்டாரத்தில் தலையை மழித்துக்கொள்ளாதவர்களையே காணமுடியாதபடி எங்கும் முடி காணிக்கையளித்த ஆண்கள் பெண்கள் குழந்தைகள்.

டடடட என்று சப்தமிடும் ஒரு டப்பாவைக் குலுக்கியபடி நம்பிக்கையோடு அந்தக் குளிரிலும் ஐஸ்க்ரீம் விற்றுக்கொண்டிருந்தார் ஒரு பெரியவர். அவரின் நம்பிக்கையைச் சிலர் ஆதரித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். வேகவைத்த வேர்க்கடலையைச் சணக்காயலு என்று கூவியபடியிருந்தாள் பெண்ணொருத்தி. அவளிடம் கேட்டேன் ”கோயிலுக்கு எத்தனை தடவை போவாயம்மா ஒரு வாரத்தில்?”. ”எங்க சார் ஆறுமாசத்துக்கோ அல்லது வருஷத்துக்கு ஒரு வாட்டியோதாம் போவோம்” என்றாள்.

எங்கேயிருந்தோவெல்லாம் அற்புதத்தைத் தேடி இந்த மலைக்கு வருபவர்களுக்கு நடுவே அந்த மனோபாவம் வினோதமாயிருந்தது அதிசயமில்லை. எது மிக அருகில் சுலபமாய்க் கிடைத்துவிடுகிறதோ அதில் சுவாரஸ்யம் இருப்பதில்லை. அதைத் தேடுவதும் இல்லை என்கிற போதனையைக் கற்பித்தாள் அந்தக் கடலைக்காரப்பெண்.குளிரில் சோளம் வேகும் மணத்தை யாரும் எனக்கு முன்னால் எழுதி இருக்கக் கூடாது.ஆஹா! இதுவரை நான் போயிருக்காத ஏதோ ஒரு லத்தீன் அமெரிக்கத் தீவில் இருப்பதாய் உணர்ந்தேன்.

குளிருக்குச் சூடாய் பருப்பும் காய்கறிகளும் சூழ்ந்த ஆவி பறக்கும் சாதம் வேண்டுமென மனது கேட்டது. ஒரே நேரத்தில் ஆயிரம் பேருக்கு மேலாய் உணவளிக்கும் அன்னதானக் கூடத்துக்குள் நுழைவதற்கு முன்னால் சிறிது நேரம் வரிசையில் நிற்க வேண்டியிருந்தது. பரிமாறப்பட்ட இலைகளுடன் மேஜைகள் காத்திருந்தன. செவ்வகமான ஆழமான ஒரு ஸ்டெய்ன்லெஸ் ஸ்டீல் பாத்திரம் பதித்த தள்ளுவண்டியில் கொதிக்கும் சாம்பாருடன் என்னை நெருங்கினார்கள். இந்த நான்கு நாட்களில் முதன் முறையாகப் பசியை உணர்ந்தேன். தேவாமிர்தமாக இருந்தது அந்த நேரத்தைய உணவு. ரசம் மோருடன் நிறைவு பெற்ற அந்த உணவுக்குக் கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லி எழுந்தேன்.

சிறிது நேர ஓய்வுக்குப் பின் பெருமாளை தரிசிக்கக் கிளம்பினேன். சொல்ல மறந்துவிட்டேனே! என் நண்பரை மீண்டும் கிடைக்கப்பெற்றேன்.வைகுண்டம் காம்ப்ளக்ஸ் வழியே தரிசன வரிசையில் இரவு பத்தரை மணிக்கு நுழைந்தோம். வரிசை வேகமாக நகர்ந்தபடி இருந்தது. விதவிதமான மக்கள். சிலர் மனதின் பாரம் கரையக் கண்களில் கண்ணீருடன். சிலர் அரட்டை அடித்தபடி. நான் மெதுவாக என் மனதை சுற்றிலும் நிகழ்பவற்றை வேடிக்கை பார்ப்பதிலிருந்து மெதுமெதுவாய் விலக்கி என் ப்ரார்த்தனைகளில் செலுத்தினேன். திடீரென ஒரே சப்தம். லட்டுக்களுக்கு சீட்டு வாங்கும்படிக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தது ஒலிபெருக்கியின் அறிவிப்பு. மக்கள் ஒரு பெரும் களேபரத்தை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். அது அந்த நேரத்துக்குப் பொருத்தமாய் இல்லை. பிடிக்கவும் இல்லை.

எதை நோக்கி ஒரு வரிசை நீண்டாலும் அதில் ஒரே மாதிரியான பிறரை முந்தி முதலிடத்தைப் பிடிக்கும் மனோபாவம் கடவுளின் தரிசன வரிசையிலும் இருந்தது. பரபரப்பும் வேகமும் எல்லோரையும் தொற்றிக்கொண்டிருந்தது. கடவுளின் தரிசனத்துக்கு முந்தைய சூழல் எத்தனை அமைதியும் பொறுமையும் கொண்டதாய் இருக்கவேண்டுமோ அதற்கு நேர்மாறாய் படிப்படியாய் உக்கிரமும் வேகமும் ஆரவாரமுமாய் நகர்ந்து கொண்டிருந்தது வரிசை. பணியிலிருந்த அத்தனை பணியாளர்களும் அதே தன்மையோடே இருந்தார்கள்.

இதோ இறுதி வளைவுக்குப் பின்னே கண்ணில் தெரிகிறது எல்லாவற்றையும் இருந்த இடத்திலிருந்தேயும் எல்லா இடங்களிலும் பரவியபடியேயும் கவனித்துக் கொண்டிருக்கும் அந்த ஏழுமலையானின் தரிசனம். அவனைக் கண்ணால் பார்த்து உள்வாங்கிக் கொள்ளவும் அவன் அழகில் பரவவும் தன் மொழியைப் பேசிக்கொள்ளவும் யாதொரு பக்தனுக்கும் அரை நிமிடம் கூடத் தரப்படவில்லை என்பதையும் அந்த வேங்கடவன் கவனித்தபடியிருக்க கூட்டத்தோடு வெளியேறினேன். என்னளவில் என் ப்ரார்த்தனைகளைக் காத்திருந்த வரிசையிலேயே கடவுளின் பாதத்தில் பதித்திருந்தேன். என் கண்களையும் மனதையும் நோக்கி அந்த அரை நிமிடத்தில் ஆண்டவனின் புன்னகை தோய்ந்த அருள் நீந்திவந்ததாய் உணர்ந்தேன்.

அதன் பின் அந்த லட்டு மஹோத்ஸவம். நிவேதனம் செய்யப்படாத ப்ரசாதத்திற்காய் இப்படி அநாகரீகமாய் எந்த ஒரு கோயிலின் சன்னிதானத்திலும் அடித்துக்கொள்ளும் சூழலைப் பார்த்ததில்லை. ஒரு  திரைப்படத்தின் டிக்கெட்டுக்களுக்காக அடித்துக்கொள்ளும் கூட்டத்தை நினைவுபடுத்தியது அங்கே வரிசைகளில் நிற்காத பக்தர்களின் ஒழுங்கும் விநியோகித்த பணியாளர்களின் மொழியும். விலகி வந்துவிட்டேன்.

அளவில் மிகச் சிறிய கோவில். ஆனால் வருமானத்தால் கடவுளின் சாந்நித்தியம் பின்னால் தள்ளப்பட்டு கெடுபிடிகளை அதிகரித்து நள்ளிரவு வரை தரிசனத்துக்காகக் கோயில் நடை சாத்தப்படாமல் திறந்திருப்பதும் ஆகம விதிமுறைகளுக்கு முரணானது. பல வருடங்களுக்கு முன்னால் பல பக்தர்கள் நெரிசலால் உயிரிழந்த ஓர் விபத்து நடந்தபோது ஆகமவிதிகளின்படி சடங்குகளைக் கடைப்பிடிக்காததுதான் இந்த துர்சம்பவத்துக்குக் காரணம் என்று காஞ்சி பரமாச்சார்யர் கருத்துச் சொல்லியிருந்தார்.

பக்தர்களில் அநேகம் பேர் தரிசனம் முடிந்து வெளியேறும்போது கெடுபிடிகளை எதிர்த்துக் குமுறியதையும் பார்க்கும் போது திருப்பதி கோயில் நிர்வாகம் தீர்வுகளை நாடினால் தரிசன அனுபவம் இன்னும் மறக்கமுடியாததாக அமையும் என்றும் தோன்றியது. எங்களுடன் வந்த ஒரு யாத்ரீகர் ”அடிவாரத்தோடு ஊருக்குத் திரும்பிவிடுவேன்” என்று சொன்னதன் அர்த்தம் இப்போது புரிந்தது.

திருமலையை நோக்கி நடந்துவந்து அந்த தரிசனம் முடியும் வரை கிடைத்த ஏகாந்தமான அமைதியை மனம் அசைபோட்டபடியிருக்க சென்னைக்குத் திரும்பும் ஆந்திர தேசத்துப் பேருந்தில் அடைக்கலம் அடைந்தேன்.தூக்கம் கண்களில் அமர்ந்தது. இமைகளைப் பிரித்தபோது சென்னையின் கோயம்பேட்டு நெரிசலில் எங்கள் பேருந்து ஐக்கியமாகியிருந்தது.