இனி நாம் சந்திப்போம்

எந்த நேரத்தில் போன இடுகைத் தலைப்பை எழுதினேனோ தெரியவில்லை. 

விலகிச் சென்ற ஜனவரி 4ம் தேதிக்குப் பின்னால் எதிர்பார்த்த எதுவும் நிகழாமல் எதிர்பாராதவைகள் நிகழ்ந்தன.

ஜனவரி 20ம் தேதி வழக்கம் போல் எனக்குப் புலரவில்லை. எழுதுபவனுக்கு மிக அவசியமான முதுகின் தண்டுவடம் (L 4- 5) விலகியும், சிதைந்தும் போனதில் என்னால் படுக்கையை விட்டு எழ முடியவில்லை.

தமிழின் மேல் அதீத ஆர்வம் கொண்டு அலையும் நான் உருவத்திலும் பொருத்தமாக ஔவை போல் ஆனேன்.

அறுவைச் சிகிச்சைதான் இதற்கு ஒரே மாற்று என்று சொன்ன ஒரு ப்ரபல மருத்துவரின் அறிவுரையைத் தவிர்த்துவிட்டு, நிறைந்த வலியுடனும், நம்பிக்கைகளுடனும் சித்த மருத்துவ மனையில் அனுமதி பெற்று சிகிச்சை எடுத்துக் கொண்டு வர்மம், தொக்கணம், கஷாயங்கள், சூரணங்கள் , மருத்துவர்கள் காட்டிய அதீத பரிவு இவற்றால் அதியமானாக மறுபடி சீரானேன்.

எனக்கு நானே விதித்துக் கொண்ட கட்டுப்பாட்டினால் மார்ச் முடியும் வரை கணினி முன்னால் உட்கார அனுமதி மறுத்தேன்.கிட்டத்தட்ட 3000க்கும் மேற்பட்ட மின்னஞ்சல்கள் வாசிக்கக் காத்திருக்கின்றன. மெதுவாய் வாசிக்கலாம். 

எனக்கு சிகிச்சை அளித்த மருத்துவர்களுக்கும், உதவிய செவிலியர்களுக்கும் அவர்களுக்கு மருந்து அளித்து உதவிய திருமூலர், அகத்தியர் துவங்கி சகல சித்தர்களுக்கும் நன்றிபா.

அந்த நாள் முதல் இந்த நாள் வரை இத்தனை நாட்கள் ஓய்வை நான் ருசித்தவனில்லை. படுக்கையிலும் படுத்தவன் இல்லை. நிறைய வாசிக்க முடிந்தது. வாசிக்க வாசிக்க நான் இதுவரை எழுதியது ஒன்றுமில்லை என்ற உண்மை பட்டவர்த்தனமானது. 

எனக்கு நிறைய நண்பர்கள் பல்வேறு கட்டங்களிலும் உதவியாய் இருந்தார்கள். அவர்கள் அனைவருக்கும் என் ஈரமான நன்றிகள்.

இனி எழுதுவதன் வேகத்தையும், அவசியத்தையும் எழுத்து தீர்மானிக்கட்டும். பழைய நம் தொடர்பு மீண்டுவிட்டது என்ற ம்கிழ்ச்சியுடன் இன்று நான் உறங்குவேன்.