[2012 செப்டெம்பர்-அக்டோபரில் பாவ்லோ கோயலோவின் "நீந்தும் நதியைப் போல" நூலை, மொழிபெயர்த்து வெளியிட்ட ஒரு தொடர் இது. கிடப்பில் போட்டிருந்தேன். இப்போது தொடர்கிறேன்.]
******
அவெநிடா அட்லாண்டிகாவின் ஒரு பாதசாரிகளின் நடைபாதையில் ஒரு கிடாருடனும், “ நாம் சேர்ந்து பாடுவோம்” என்று கையால் எழுதப்பட்ட ஒரு அறிவிப்புடனும் அவள் நின்று கொண்டிருந்தாள்.
அவளாகவே பாட ஆரம்பித்தாள். பின்பு ஒரு குடிகாரனும், அதன்பின் இன்னொரு மூதாட்டியும் வந்து, அவளோடு சேர்ந்து பாட ஆரம்பித்தார்கள். சற்று நேரத்தில் ஒரு சின்னக் கூட்டம் பாடவும், இன்னொரு சின்னக் கூட்டம் ஒவ்வொரு பாடலின் முடிவிலும் கைகளைத் தட்டி ரசிக்கவும் ஆரம்பித்தது.
பாடல்களுக்கு இடையே அவளிடம் ,” இப்படி ஏன் நீ பாட விரும்புகிறாய்?” எனக் கேட்டேன்.
“தனிமையை விரட்டத்தான். எல்லா முதியோர்களுக்கும் அமைந்தது போல என் வாழ்க்கையும் தனிமையால் பீடிக்கப்பட்டிருக்கிறது.”
இது போலவே ஒவ்வொருவரும் தத்தமது பிரச்சினைகளைத் தீர்க்கமுடியுமானால்.....
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக