தடம்

ஒரு அரசன் அவனுடைய அமைச்சர் மற்றும்  சில வீரர்களுடன் காட்டுக்கு வேட்டையாடப் போனான். ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் மூவரும் வழி தவறித் தனித்துப் பிரிந்தனர். வழி தேடித் திரிந்தனர்.

ஒரு மரத்தடியில் பார்வையற்ற ஒரு முனிவர் அமர்ந்திருந்தார்.

முதலில் அவ்வழியே வந்த ஒரு வீரன் அவரிடம் வந்து குதிரைமீது உட்கார்ந்தவாறே அம்முனிவர் பார்வையற்றவர் என்பதைப் புரிந்து கொண்டு-

"ஏய் குருடா!இந்தப் பக்கம் மனிதர்கள் யாரும் வந்த காலடியோசையைக் கேட்டாயா?" என்றான்.

முனிவர் அதற்கு "இல்லையே வீரனே!" என்றார். அவன் போய்விட்டான்.

அடுத்தது அமைச்சர் வந்தார். குதிரையை விட்டுக் கீழிறங்கி நின்று,

"கண் பார்வையற்ற முனிவரே! இந்தப் பக்கம் மனிதர்களின் காலடியோசை ஏதும் கேட்டதா?" என்றார்.

அதற்கு முனிவர் "யார்? அமைச்சரா? சற்று முன்பு வீரன் ஒருவன்தான் வந்தான்" என்றார்.

அமைச்சர் போய் விட்டார்.

சற்று நேரத்தில் அரசன் வந்தான்.

அவன் குதிரையை விட்டுக் கீழிறங்கி, முனிவர் முன்பு மண்டியிட்டு "மகரிஷி அவர்களே! தயவு செய்து இங்கே மனிதக் காலடியோசை ஏதும் கேட்டதா? என்பதைத் தெரிவித்து உதவ வேண்டும்" என்றான்.

அதற்கு முனிவர் "முதலில் ஒரு வீரனும், பிறகு அமைச்சரும் வந்தனர். இப்போது அரசர் நீங்கள் வந்துள்ளீர்கள்” என்றார்.

அரசன் விடை பெற்றான்.

சற்று நேரத்தில் மூவரும் ஓரிடத்தில் சந்தித்துக் கொண்டனர்.

மூவருக்கும் ஆச்சர்யம். 'பார்வையற்ற முனிவர் எப்படி ஓவ்வொருவரையும் இனம் கண்டு கொண்டார்? என்பதுதான்.'

முனிவரிடமே வந்து கேட்டனர்.

முனிவர் சொன்னார்:

குதிரை மீது அமர்ந்தவாறே 'ஏ குருடா' என்றவன் வீரன்.

இறங்கி நின்று 'பார்வையற்ற முனிவரே' என்றவர் அமைச்சர்.

மண்டியிட்டு 'மகரிஷி அவர்களே' என்றவர் அரசர் என்றார்.

பார்வையற்றவருக்குப்

பார்வையைக்

கொடுத்துப்

பாதை காட்டுகிறது

பணிவின் சுகந்தம்.

பார்வையுள்ளவனைக்

குருடனாக்கிப்

பாதையின் பள்ளத்தில்

தள்ளுகிறது  

பணியாமையின்

ஈட்டி.