ஓவியச் சிறை

தூரிகையிலிருந்து

வெளிப்பட்ட நாள் முதலாய்

உறைந்து நிற்கிறது

அந்தப் படகும்

அதனடி நீரும்.

அசையாத மரங்களால்

சிறைப்பட்ட காற்றுக்காகவும்

ஒரு நாளும் திறவாத

சாளரங்களுக்காகவும்

துயருறுகிறது இக்கவிதை.

உறைந்த நீரில்

என்றோ துள்ளவும் நீந்தவும்

செய்த மீன்களின்

விடுதலைக்காகவும்

கவலையுறும் என் கவிதை-

கழியுடன் கையுயர்த்தி

இறுகிப்போன மனிதனையாவது

இருட்டுவதற்குள் மீட்டெடுத்து

சந்தடியில்லா வீட்டின் வாயிலில்

கொண்டுசேர்க்க முயல்கிறது.

அவன் மெதுவே திறக்கக் கூடும்

கதவுகளையும் சாளரங்களையும்.

மறுநாளில்

மரங்களும் நீரும் அசையும்.

மீன்களும் துள்ளக் கூடும்.

அதன் பின்னே

ஓவியத்தின் மரங்களின் மேல்

எங்கிருந்தாவது சிறகசைத்து

பறவைகள் வந்தமரும்.