அஞ்ஞானம்

மெலிதாய்க் கற்களை உருட்டும் ஒலி கூடத் தவிர்த்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது அந்த வனத்தின் சிற்றோடை. ஓடையின் கரையில் ஒரு அணில் சோகத்தின் சாயலோடு உட்கார்ந்திருந்தது.

வெயிலின் தாக்கம் எதுவுமில்லாத அடர்ந்த வனத்தின் மையப்பகுதி என்றாலும் யானைக்கும் தாகமாய் இருந்தது. நகரங்களில் கிடைக்காத ஓடையில் இளநீர் போல ஓடிக்கொண்டிருந்த குளிர்ந்த நீரைப் பருக வந்தது.

கரையில் கவலையுடன் இருந்த அணிலைப் பார்த்தது. கவலைக்கான காரணத்தைக் கேட்டது யானை.

“யானை மாமா! வருத்தப்படற மாதிரியான செய்திதான். நேற்றைக்குக் கேள்விப்பட்ட செய்தியை நினைச்சா மனசுக்குக் கவலையா இருக்கு”

“அப்படியென்ன செய்தியைக் கேள்விப்பட்டே இத்தனூண்டுப் பயலான நீ?”

“இந்தக் கிரகத்துல இருக்குற மனுஷங்க எல்லாம் பூமி கொஞ்சங்கொஞ்சமா தன்னோட நல்ல தன்மைகளையெல்லாம் இழந்துக்கிட்டே வர்றதால வேறொரு கிரகத்துக்குப் போறதுக்கான ஏற்பாடுகளையெல்லாம் செஞ்சுக்கிட்டு இருக்காங்களாம்.”

“அப்படியா சேதி? அப்புறம்?”

“முதல் கட்டமா அந்த கிரகத்துல இங்க இருக்கற மாதிரியே எல்லைகளை எல்லா நாடுகளுக்கும் அவங்கவங்க மக்கள்தொகைக்கு ஏத்தா மாதிரி சமமாப் பிரிக்கறதுக்கான ஒருங்கிணைப்புக் கூட்டத்தைக் கூட்டியிருக்காங்க”

”அப்படி மாறிப் போறதுல ஏன் இவ்வளவு ஆர்வமா இருக்காங்க?”

“ஆமா!அதுல என்ன தப்பு? இங்க குடிக்கத் தண்ணியில்ல.காத்து எல்லாமே விஷமாயிடுச்சு. தங்கறதுக்கு போதுமான இடமில்ல. மக்கள் தொகையும் கூடிக்கிட்டே இருக்கு. காடுகளே கைவிட்டு எண்ணுற மாதிரி ஆயிடுச்சு. காடுகள் குறைஞ்சதாலே மழையுமில்லாமப் போச்சு.எப்படியிருக்கும் அவங்களுக்கு நிம்மதி?”

“சரி.இன்னும் எத்தனை நாளாகுமோ இதுக்கு?”

“எப்படியும் இன்னும் ஒண்ணு ரெண்டு வருஷத்துல போயிடுவாங்க.”

“நாம இல்லாம இந்த சோம்பேறி மக்களால இருக்கமுடியாது. நம்மளையும் கூட்டிக்கிட்டுதான் போவாங்க. கவலைப்படாதே.”

“என் கவலையே அதுதான். அவங்க தேவையான ஒவ்வொரு விலங்கை மட்டும் கூட்டிக்கிட்டுப் போய் க்ளோனிங் பண்ணிக்கப் போறாங்களாம்”

இதைக் கேட்டவுடன் யானை தன் பூதாகாரமான உடலைக் குலுக்கிக் குலுக்கிச் சிரித்தது.

‘அடச்சே!இதுக்குத்தான் கவலைப்பட்டியா? பெரிய விடுதலை நமக்கு. இந்த பூமியை ஆராய்ச்சி ஆராய்ச்சிங்கற பேர்ல எல்லாத்தையும் கண்டுபிடிச்சுட்டதா நினைச்சு கடைசில தன் தலைக்கு மேல வெள்ளம் போனவுடனே விட்டுட்டு ஓடற இந்த விஞ்ஞானத்தக் கட்டிக்கிட்டு அழற மனுஷங்க இல்லாமப் போனா நமக்குத் தான் எத்தனை நிம்மதி?

நான் பொறந்ததுலேருந்து யானையாத்தான் இருக்கேன். நீ அணிலாத்தான் இருக்கே. நிம்மதியாத்தான் இருக்கோம். ஆறாவது அறிவ வெச்சுக்கிட்டு இந்த மனுஷங்க எப்படி மாறிப்போய்ட்டாங்க?பெரிய வரம்னு நினைச்ச அந்த ஆறாவது அறிவுதான் அவுங்களுக்கு இப்ப பெரிய சுமை”

“ஹையா! அப்ப நீ சொல்ற மாதிரி சீக்கிரமே நமக்கெல்லாம் விடுதலை.” என்று கவலையைக் கழற்றி வீசி விட்டு அணிலும் யானையோடு சேர்ந்து குதித்தது.

எல்லாமே
தன்னுடையதாய்
எண்ணுபவனுக்கு
எதுவுமே
அவனுடையதாய்
இருப்பதுமில்லை.
அது அவனுக்குப்
புரிவதுமில்லை.
எதுவுமே
வேண்டாதவனுக்கு
எல்லாமே
அவனுடையதாகிவிடுகிறது.
வேண்டாதவனின்
காலடியில்
உடைமை எனும்
பொருளையும்
இழந்து விடுகிறது.