ஆளை உருக்கும் ஒரு அஞ்சலி.

போன மாதம் ஒரு நடுநிசியின் பேரமைதியில் என் நண்பன் செல்லத்துரையோடு இந்த விளம்பர வீடியோவைப் பார்த்துப் பரவசப் பட்டேன்.

ஒன்றே முக்கால் நிமிடத்தின் முறிவில் துளிர்க்கும் ப்யானோவின் ஒற்றைச் சொல்லுக்கும், அதற்கடுத்த சொல்லுக்கும் நடுவே சமுத்திரம் போல் பரவிக்கிடக்கும் நிசப்தம் என்னை அசைக்கத் துவக்கியது.

தன் தந்தையை இழந்த செல்லக் குழந்தைகளை அந்தத் தாய் அணைத்துக் கொண்ட போது என் மனம் நிறைந்து தளும்பியது.

உறவைப் பற்றியும், பிரிவைப் பற்றியும், வாழ்க்கையின் குறைநிறைகளை நாம் பார்க்க வேண்டிய கோணம் பற்றியும் அற்புதமாய் போதித்த யாஸ்மின் அஹமதுக்கு என் வந்தனங்கள்.

அந்த உரையைத் தோராயமாய் மொழிபெயர்த்திருக்கிறேன்.
இந்த வீடியோவுக்காக ஒரு மூன்று நிமிடம் செலவழியுங்கள் ப்ளீஸ்.

”திருமதி லீ! மரித்த உங்கள் துணை குறித்துச் சொல்ல விரும்புவீர்கள் என நினைக்கிறேன்.

இன்றைக்கு நான் மரித்துப்போன என் கணவரின் புகழைப் பாட இங்கு வரவில்லை.

அவரின் நல்ல குணாதிசயங்களைப் பற்றிப் பேசவும் வரவில்லை. நிறையப் பேர் அதைச் செய்துவிட்டார்கள்.

மாறாக, உங்களில் சிலருக்கு அசௌகர்யமாக உணரக்கூடிய சிலவற்றைப் பற்றிப் பேசப் போகிறேன்.

முதலாவதாக எங்கள் படுக்கையில் நடந்த விஷயங்களைப் பற்றிப் பேச விரும்புகிறேன்.

காலையில் உங்கள் கார் என்ஜினை இயக்க உண்டாகும் கஷ்டத்தை எப்போதேனும் பெற்றதுண்டா?

( ஒலியை எழுப்புகிறார்)

கிட்டத்தட்ட இப்படித்தான் டேவிட் உண்டாக்கும் குறட்டை ஒலி இருக்கும்.

பொறுங்கள். ஆனால் குறட்டை மட்டுமல்ல. அத்தோடு கூட அதன் பின்னிருந்து கிளம்பும்  காற்றும் கூட.

சில இரவுகள் பலமான அவரின் குறட்டை ஒலியே அவரை எழுப்பிவிடும்.

“ ஓ! நாயாயிருக்கும். நீ தூங்கு டேவிட்” என்று சொல்வேன்.

இதெல்லாம் உங்களுக்கு வேடிக்கையாய் இருக்கலாம். ஆனால் தன் வாழ்க்கையின் - நோயால் பீடிக்கப்பட்ட - இறுதி நாட்களில் இந்தக் குறட்டை ஒலிதான் ’என் டேவிட் இன்னும் வாழ்கிறார்’ என்று உணர்த்தும்.

வேறென்ன சொல்ல? நான் உறங்கும் முன் மீண்டும் அந்தச் சத்தங்களைக் கேட்க விரும்புகிறேன்.

கடைசியில் நினைவிலாடும் இந்த மாதிரியான சின்னச் சின்ன சில அரைகுறை விஷயங்கள்தான் அவர்களை முழுமையாய் நினைவுறுத்துகின்றன.

என் அழகான குழந்தைகளே! ஒருநாள் நீங்களும் - எனக்கு உங்கள் தந்தையைப் போல - அரைகுறையானாலும் அற்புதமான ஒருவரை உங்கள் வாழ்க்கைத் துணையாய்ப் பெறக்கூடும்.”