மதுவந்தியின் தேன்

ஒளியின் கிரணங்கள் இருளுடன் கலக்கத் துவங்கும் ஒரு பொன்மாலையின் துயர்சூழ் பொழுதில் ஆடுகளை மேய்த்தபடி மலையடிவாரத்தின் சரிவுகளில் தளர் நடையுடன் ஒரு பெரும் புழுதிப் படலமும் காய்ந்த மண்ணின் நெடியும் சூழ்ந்து படரச் சரிகிறேன் அந்த மரத்தின் வேர்களில். நிசப்தத்தின் ஆழத்தில் மரத்திலிருந்து உதிரும் இலைகள் சலசலப்பை உண்டுபண்ணுகின்றன.

ஆடுகள் அத்தனையும் இப்போது அதனதன் கிடையில் தங்கள் மேமேயுடன் காச்மூச் தும்மல்களுடன் அமைதியடையத் துவங்குகின்றன. எல்லோரும் உறக்கத்தின் பள்ளத்தில் வீழ்ந்த பின் எட்டிப்பார்க்கும் கள்வனைப் போல் வெளிக்கிளம்புகிறது பௌர்ணமி நிலவின் மதுவும்-எங்கிருந்தோ மிதந்து வரும் கிளர வைக்கும் இசையும்.

என் ஆன்மாவைத் தின்னும் மதுவந்திக்கும் மௌனத்தின் சாலையில் வழுக்கியபடிக்குச் செல்லும் பால்நிலாவுக்கும் துயரைக் கிளப்புதலில் பெருத்த வித்தியாசமில்லை. என்றோ காதலித்த அவளை நினைவு படுத்தியும் மறக்கவைத்தும் கொல்லும் சாரங்கியின் சுருள் இசை. பார்வையற்றவன் தொட்டுணரும் ப்ரெய்லியாய் என் காதுகளின் துணையால் தேடும்போது இசையின் மொழியை உணருகிறேன்.

நந்தா நீ என் நிலா என ஏங்கும் பாலுவின் குரலிலும் கண்டநாள் முதலாய்க் காதல் பெருகுதடி என்று காதலைச் சிந்தும் சுதாவின் குரலிலும் இளஞ்சோலை பூத்ததா என்ற மற்றொரு பாலுவின் பாட்டிலும் இலக்கணம் மாறுதோ என்ற காதலின் மென்மையைக் குழைத்த வரிகளிலும் வானவில்லே வானவில்லே என்று மயக்கும் ரமணாவில் வந்த வரிகளிலும் ஹலோ மை டியர் ராங் நம்பர் என்ற ஈஸ்வரியின் ரகஸ்யக் குரலிலும் என்னுள்ளில் எங்கோ வின் ஜீவனை உருக்கும் வாணியின் குரலிலும் ஒரே மதுவந்தி எனும்போது தடுமாறிச் சரிகிறேன்.

புரந்தரதாஸின் நரஜென்ம பந்தாகே நாளிகே இதுவாகே என்ற வரிகளின் பூச்சிலும் பாரதியின் நின்னையே ரதியென்று நினைக்கின்றேனடியிலும் இந்த மதுவந்திதான் நிறைந்திருக்கிறாள் என்றும் நினைத்தபடியே ஒரே நேரத்தில் பரிபூர்ண நிம்மதியையும் இடையூறையும் தரும் மதுவந்தியின் வேஷத்தை வியந்தபோது கிடையின் எல்லா ஆடுகளும் உறங்கியிருந்தன.

வேகவைத்த மரவள்ளிக் கிழங்கில் உப்பைத் தூவி அதைச் சாப்பிட்டபடியே உறக்கம் பறித்த மதுவந்தியுடன் வயல்வெளியின் திறந்த வானைப் போர்த்தியபடி எல்லா இரவுகளிலும் நான் உலவிக் கொண்டிருப்பதை யாரேனும் நீங்கள் கண்டதுண்டா?