பிம்பம்

ஒரு துறவி போகுமிடங்களுக்கெல்லாம் தன்னோடு ஒரு முகம் பார்க்கும் கண்ணாடியைக் கூடவே எடுத்துப் போனார்.

மற்றொரு துறவிக்கு இந்தத் துறவியின் செயல் பொருத்தமற்றதாக இருந்தது. "துறவியானவன் எதற்காகத் தன்னுடைய புறத்தோற்றத்தைப் பற்றி கவலைப் படவேண்டும்? அகப்பார்வைதானே துறவிகளின் அழகு. எந்த நேரமும் ஒரு துறவி தன்னைப் பற்றிய எண்ணத்திலேயே தோய்ந்திருந்தால் எப்படி அஞ்ஞானத்தை விலக்கி ஞானத்தை அடைவது?" என்று தனக்குத் தானே கேட்டுக் கொண்டார்.

துறவியின் செயலில் இருந்த பழுதைச் சுட்டிக்காட்டித் தெளிவுபடுத்த விரும்பிய இரண்டாவது துறவி முதல்த் துறவியிடம் சென்று "எதற்காக எப்பொழுதும் கண்ணாடியும் கையுமாக அலைந்து கொண்டிருக்கிறாய்?" என்று கேட்டார்.

அதற்கு முதல் துறவி தன்னுடைய கண்ணாடியை எடுத்து இரண்டாவது துறவியின் முகத்திற்கு நேராகக் காட்டினார்.

"எனக்கு ஏதாவது குழப்பங்கள் வரும் போது இந்தக் கண்ணாடியைப் பார்ப்பேன். அது என்னுடைய பிரச்சனைக்குக் காரணம் யார் என்பதையும், எப்படி அதற்கு விடை காண்பது என்பதையும் காட்டும்" என்று கூறியவுடன் இரண்டாம் துறவி ஞானம் பெற்றவரானார்.

இது தன்னைத் தானே காண்பதற்கான கதை. தன்னைக் கண்டு கொண்ட ஒரு துறவியின் கதை. எந்தப் பிரச்சனையும் குழப்பமுமே தன்னிலிருந்துதான் துவங்கி தன்னிலேயே முடிகிறதென்பதை அழகாய்ச் சொன்ன தத்துவச் சரடுடன் எளிமையாய் இந்தக் கதை.

கண்ணாடியை

நீ

பார்த்தால்

அது துவக்கம்.

கண்ணாடி

உன்னைப்

பார்க்குமானால்

அது உன் முதிர்ச்சி

என்கிற வரிகளோடு முடிக்க நினைக்கிறேன்.