ஒரு கோப்பைத் தேநீர்

ஒரு கல்லூரிப் பேராசிரியர் ஒரு மடாலயத்துக்கு ஸென் பௌத்தம் பற்றி அறிந்துகொள்ள வந்தார்.ஒரு அறையில் இருக்கையளிக்கப்பட்டு சிறிது நேரம் காத்திருந்தார். அவருக்கேயான மிச்சமிருக்கும் ஆணவமும் அவருடன் காத்திருந்தது கேள்விகளுடன்.

திரை விலகியது.மூத்த துறவி வெளியே வந்தார். வணக்கம் தெரிவித்தார். எழுந்து வணங்கிய பேராசிரியரை அமரச் சொல்லி எதிரில் அமர்ந்தார் துறவி.பேராசிரியரின் வருகைக்கான காரணத்தைத் துறவி கேட்டார். ஸென் பௌத்தம் பற்றித் தெரிந்துகொள்ள ஆசைப்படுவதாக பேராசிரியர் சொன்னார்.

உள்ளிருந்த உதவியாளரை அழைத்து தேநீர் கொண்டு வரச் சொன்னார். தேநீர் வந்தது. ஒரு கோப்பையில் தேநீர் ஊற்றினார். மெல்ல நிரம்பியது கோப்பை.

கோப்பை நிரம்பிய பின்னும் துறவி ஊற்றுவதை நிறுத்தவில்லை. வழிந்தோடத் துவங்கியது தேநீர். பார்த்துக்கொண்டே இருந்த பேராசிரியரால் பொறுக்கமுடியவில்லை. ”நிறுத்துங்கள். கோப்பை அதற்கு மேலும் கொள்ளாது” என்றார்.

சிரித்த துறவி “இந்தக் கோப்பையைப் போல உங்களுக்குள்ளும் ஏராளமான அபிப்ராயங்களும் யூகங்களும் நிரம்பியிருக்கின்றன. ஏற்கெனவே நிரம்பிய கோப்பையில் எப்படி மேலும் தேநீரை ஊற்றுவேன் நான்? என்றார்.

பேராசிரியருக்கு மற்றும் ஒரு திரை விலகியது.

எல்லாக் கற்பிதங்களுமே நாம் அடுத்த கட்டத்துக்குச் செல்லவும் மேலும் நம்மை செம்மைப்படுத்திக் கொள்ளவும்தான். அடுத்த தளத்துக்கு நாம் செல்லும்போது ஏற்கெனவே பெற்றவை துணையாய் வரவேண்டுமே தவிர சுமையாய் வரக்கூடாது.

ஆனால் நண்பர்களே! பெரும்பாலான இடங்களில் கல்வி அல்லது ஞானம் சுமையாய் நம்மை அழுத்தி பேரானந்த நிலையை அடையவிடாது நுழைவாயிலிலேயே நிறுத்திவிடுகிறது.

நம் கோப்பையை

சகல திரவியங்களும்

நிரம்பும் வகையில்

வைத்திருப்போம்.

நிரப்பப்பட்டவை

பருகப்பட்ட பின்

கோப்பை மறுபடியும்

காலியாகவே இருக்கட்டும்

மற்றொரு திரவியம்

நிரப்பப்பட.