குணா

குணா வந்த போது நான் சென்னை திருவல்லிக்கேணி வாசி.

விடாத மழை ஒரு வாரமும்.

தூக்கமாத்திரை சாப்பிட்டும் தூக்கம் தொலைத்த வியாதிக்காரனாய் குணா பார்த்துத் தூக்கமிழந்த நாட்கள் ஒரு ஊதுவத்தியின் சுழலும் புகையாய்.

தினமும் குடையுடன் தேவியில் ஒருவாரம் விடாது என் நெருக்கமான 5 நண்பர்களும் குணாவை அருந்தினோம்.

ஒவ்வொரு நாளும் காட்சி முடிந்து அண்ணாசாலையிலிருந்து திருவல்லிக்கேணி அக்பர்சாஹிப் தெரு அறை வரையிலும் கனத்த மௌனத்துடனும் கண்களில் வடிந்து காய்ந்த கண்ணீருடனும் படுக்கையில் விழுந்தும் உறங்காத இரவுகள்.

முதல் நாள் காட்சி முடிந்து திரும்புகையில் இறுதிக்காட்சியை விமர்சித்த என் நண்பன் செல்வராஜை கன்னத்தில் அறைந்தது நினைவிலாடுகிறது.அடித்ததன் வலியை விட நான் அடிப்பேன் என்று கொஞ்சமும் நம்பாத அதிர்ச்சியில் அவன் உறைந்தது இன்னமும் எனக்கு வலிக்கிறது.

அன்று தொடங்கி இன்று வரையிலான என் பயணத்தில் இன்று வரை குறையெதுவும் காண முடியாத அல்லது விரும்பாத சிலவற்றில் குணாவுக்கு முக்கிய இடமுண்டு.

பாலகுமாரன் தன்னை அடையாளம் சொல்ல குணாவை மட்டுமே சொல்லிக்கொள்ளலாம்.

கமலும் இளையராஜாவும் அடுத்த தளத்துக்கு நுழைந்தது இப்படத்துக்குப் பின்தான் என யூகிப்பேன்.

அதே போல் என் நண்பர்களுக்குள் எந்த விவாதத்தையோ அலசலையோ ஏற்படுத்தாது ஒரு பேரமைதியில் உறைந்த அதிர்வையும், ஆனந்தத்தையும் ஒன்றாய்க் கொடுத்த அனுபவம் குணா.

ஏனிப்படி உணர்ச்சிவசப்படுகிறேன் என்றும் எனக்குள் ஏதோ ஆகிக் கொண்டிருக்கிறேன் என்றும் தோன்றுகையில் நீ எழுதுவதும் இப்படிப் பைத்தியமாய் இருப்பதும் பார்க்கப் பிடித்திருக்கிறது என்கிறாள் அபிராமி.

என் வாழ்வின் எல்லா முக்கியத் தருணங்களிலும் என்னை நனைத்து ஆசீர்வதிக்கும் மழைப்பெண்ணும் என்னுடன் கைகோர்த்து குணாவை ஒருவாரமும் ரசித்தது என் பாக்யமன்றி வேறென்ன?

எனக்குள் அணையாது எரிந்து கொண்டிருக்கிறது குணாவின் அணையாத சுடர். நிறைவாயிருக்கிறேன்.