இல்லாதிருத்தல்

சாளரத்தின் அருகே கிடத்தப் பட்டிருக்கிறது என் சரீரம்.

இருளை ஒளியை தேதி கிழமையை

என்றோ உதிர்த்துக் காலமற்று மிதக்கிறேன்.

உண்பதற்கோ பருகுவதற்கோ பேசுவதற்கோ

எதுவுமில்லாது உணர்கிறேன்.

மனைவியின் தொடுதலில் பிரார்த்தனைகளையும்-

மக்களின் தொடுதலில் பயத்தையும்-

நண்பர்களின் தொடுதலில் பரிவையும்-

மருத்துவரின் தொடுதலில் தொழிலையும்

உணர்ந்து பரிதவிக்கிறேன்.

விரல்கள் மொழி பேசும்- சாவும் வாழ்வும் பிரிந்து கூடும்-

இதோ இந்தக் கணம்

மரணமே! பரிசாய் அளிக்கிறேன் என்னை.