ஹே! ஏழு மட்டும்!

நவீனம், நவீனம் என்று வடமேற்குப் பக்கமாக தலையைத் திருப்பிக்கொண்டு அநியாயத்துக்கு அழிச்சாட்டியம் பண்ணும் பேர்வழிகளுக்கான தமிழின் நயமான மருந்து இது. 

நவீனம் என்பது காலம் சம்பந்தப்பட்டதல்ல. அது சிந்தனை அல்லது கற்பனையின் புதுமை. மேன்மை.

இதைப் புரிய வைக்க எனக்குப் பிடித்த ஏழு பாட்டுக்கள் இன்றைக்கு.

முதல் ஐந்தும் ஔவைக் கிழவி எழுதியது.

பாட்டு- 1:

நண்டு சிப்பி வேய்கதலி நாசமுறும் காலத்தில்
கொண்ட கருவழிக்கும் கொள்கைபோல்- ஒண்தொடீ இ
போதம் தனம் கல்வி பொன்றவரும் காலம்அயல்
மாதர் மேல் வைப்பார் மனம்.                                                           (நல்வழி-36)

பொருள்: 

குஞ்சு பிறந்தால் அம்மா நண்டு இறந்துவிடும். முத்து முத்திவிட்டால் சிப்பியின் வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்து விடும். அரிசி பூத்து விட்டால் மூங்கில் அழிந்துவிடும். தார் போட்டுவிட்டால் வாழையின் வாழ்க்கை அவ்வளவுதான். வேறுவார்த்தைகளில் சொன்னால் அழிவு காலம் நெருங்கினால் அவை கொண்ட சூலாலேயே அது நேரும்.

அதுபோல பிற பெண்களுக்குப் பின்னால் பித்துப்பிடித்து அவன் மனம் செல்லத் தொடங்கிவிடும் காலத்தில், அவனுடைய ஞானம், செல்வம், கல்வி முதலியன அழியத் தொடங்கிவிடும்.

பாட்டு- 2:

பூவாதே காய்க்கும் மரமும்உள; மக்களுளும்
ஏவாதே நின்றுணர்வார் தாமுளரே; - தூவா
விரைத்தாலும் நன்றாகா வித்தெனவே பேதைக்கு
உரைத்தாலும் தோன்றாது உணர்வு.                                            (நல்வழி-35)

பொருள்:

பூக்காமலேயே காய்க்கும் மரங்கள் உள்ளதைப் போல சொல்லாமலே உணரும் அறிவாளிகள் இருக்கிறார்கள்.

என்னதான் கிரமப்படி நன்கு உழுது தூவி விதைத்தாலும் முளைக்காத விதைகள் போல, எத்தனை சொல்லிக் கொடுத்தாலும், மூடனால் அதை உணர முடியாது.

பாட்டு- 3:

வேதாளம் சேருமே; வெள்ளெருக்குப் பூக்குமே;
பாதாள மூலி படருமே; - மூதேவி
சென்றிருந்து வாழ்வளே; சேடன் குடிபுகுமே;
மன்றோரம் சொன்னார் மனை.                                                      (நல்வழி-23)

பொருள்:

நடுநிலைமை தவறுபவன் அல்லது தவறான சாட்சி சொல்லுபவன் வீட்டில் வேதாளம் குடியேறும். வெள்ளை எருக்கு தழைத்துப் பூக்கும். பாழ் மனைகளில் மட்டுமே தழைத்து வளரும் பாதாள மூலி எனும் செடி படரும். மூதேவி குடிபுகுந்து ஆட்சி செய்வாள். விஷப் பாம்புகள் நிரந்தரமாக வசிக்கும்.

பாட்டு- 4: 

கற்பிளவோடு ஒப்பர் கயவர்; கடுஞ்சினத்துப்
பொற்பிளவோடு ஒப்பாரும் போல்வரே; - விற்பிடித்து
நீர்கிழிய எய்த வடுப்போல மாறுமே
சீரொழுகு சான்றோர் சினம்.                                                          (மூதுரை-23)

பொருள்:

பிளக்கப்பட்ட கற்பாறை மீண்டும் சேராது. அதுபோல மூர்க்கர்களின் கோபம் என்றும் நன்மை தராது.

பொன்னாலான கட்டி ஒன்று பிளந்தால் பொடியுடன் பற்ற வைத்தால் மீண்டும் இணைந்துவிடும். சிலரின் கோபம், நியாயம் தவறாத பெரியவர்களின் அறிவுரையால் சரியாகி விடும்.

ஆனால் சான்றோர்களின் சினமோ,  நீர்ப்பரப்பின் மீது எய்யப்பட்ட அம்பால் உண்டாகும் காயம் போல அடுத்த நொடியே மறைந்துவிடும்.

பாட்டு- 5:

மடல்பெரிது தாழை; மகிழினிது கந்தம்;
உடல்சிறியர் என்றிருக்க வேண்டா; - கடல் பெரிது
மண்ணீரும் ஆகாது; அதன் அருகே சிற்றூறல்
உண்ணீரும் ஆகிவிடும்.                                                                 (மூதுரை-12)

பொருள்:

தாழம்பூவின் மடல் பெரியது. ஆனால் நறுமணம் குறைவானதுதான். மகிழம்பூவோ சிறிதானாலும் ஊரையே மயக்கும் நறுமணம்.

அளவிட முடியாது பரந்து விரிந்த கடலின் நீர் எந்த உபயோகத்துக்கும் உதவாது. ஆனால் அதன் பக்கத்திலேயே தோண்டப்பட்ட அளவில் சிறியதான ஊற்று நீர் தாகம் தணிக்கும்.

ஆகவே ஒருவர் அறிவின் ஆழம் தெரியாமல் புறத் தோற்றத்தைக் கண்டு இகழக்கூடாது.  

அடுத்த இரண்டு பாடல்களும் எழுதியவர் யாரென்று தெரியாது போனாலும் எழுதியவரின் கருத்தால் காலங்களைக் கடந்து நிற்கிறது.

இவை நீதி வெண்பா எனப் பெயர் இடப்பட்டு அழைக்கப்படுகிறது. மொத்தம் 100 பாடல்கள். கிட்டத்தட்ட சமஸ்க்ருதத்தில் வெளியான நீதி சாஸ்த்ரத்தின் கருத்துக்களை ஒத்து இருக்கிறது.

பாட்டு- 6:

ஆயுமலர்த் தேன்வண்டு அருந்துவது போல்இரப்போர்
ஈயுமவர் வருந்தாது ஏற்றம் அறல் - தூயஇளம்
பச்சிலையைக் கீடம்அறப் பற்றி அரிப்பதுபோல்
அச்சமுற வாங்கல் அகம்.                                                               (நீதிவெண்பா-60)

பொருள்:

வண்டு பூக்களில் தேன் பருகும் நாசூக்குடன் யாசிப்பவர்கள் தானம் தருபவர்களின் மனம் கோணாமல் யாசிக்க வேண்டும்.

இளம் பச்சிலையை விடாமல் பற்றி ஒரு புழு அரித்துத் தின்பது போல பயத்தை உண்டாக்கி யாசிப்பது அகம்பாவம்.

கிட்டத்தட்ட இதையே ஒரு அரசின் வரிவிதிப்புக்கும் பொருத்தமாக இதைக் கொள்ளலாம்.

இன்றைக்கு அசராமல் டீசல் லிட்டருக்கு ரூ 5/- உயர்த்தியிருக்கும் இந்திய அரசுக்கு இந்தப் பாடல் அர்ப்பணம்.

பாட்டு- 7:

வேசியரும் நாயும் விதிநூல் வயித்தியரும்
பூசுரரும் கோழிகளும் பொன்னனையாய்! - பேசில் ஒரு
காரணந்தான் இன்றியே கண்டவுடனே பகையாம்;
காரணந்தான் அப்பிறப்பே காண்.                                                       (நீதிவெண்பா-65)

பொருள்:

இரு வேசிகள் சந்திக்க நேர்ந்தால் காரணமின்றிப் பொறாமை பிடித்துப் பகைத்துக் கொள்வார்கள்.

இரு நாய்கள் சந்தித்தால், ஒன்றை ஒன்று முறைப்பதும் குரைப்பதும் சகஜம்.

இரண்டு வைத்தியர்கள் சந்தித்தால் ஒத்துப்போக மாட்டார்கள்.

இரண்டு அந்தணர்கள் சந்தித்தால் சாஸ்திரங்களிலும், வியாக்யானங்களிலும் ஒன்றாமல் வேறுபடுவார்கள்.

இரண்டு சேவல்கள் சந்திக்க ஒன்றை ஒன்று கொத்திக் காயப்படுத்திக் கொள்ளும்.

இதற்குக் காரணம் பிறவிக்குணமே அன்றி வேறு காரணம் இல்லை. நாய்வாலை நிமிர்த்தமுடியாது.

தேடிக்கொண்டே இருந்தால் என்றோ தொலைத்த நம் தலைமுறைகளின் வேர் கால்களில் தட்டுப்படும்.