1.நான் அமர்ந்திருக்கும்
ஒரு குளக்கரையின்
யாருமற்ற தனிமையை
விடவும்-
வேறெந்தக் கவிதையை
எழுதிவிடப் போகிறேன் அழகாய்?
2.வீசப்பட்ட கற்களையும்
வெளிப்படுத்தாத சலனங்களையும்
தனக்குள் மறைத்து வைத்திருக்கிறது
இந்தக் குளம்.
3.மீன்களைப் பிடிக்கவோ
துணிகளைத் துவைக்கவோ
யாரும் வருவதில்லை.
-என்றாலும்
அன்பு ததும்பும் தன் பாடலை
உரக்கப் பாடியபடியே இருக்கிறது
யாரும் பாராத குளம்.
4.பார்வை அற்றவனின்
கனவு.
பேச இயலாதவனின்
பாடல்.
நிலவற்ற- மீன்களற்ற-
யாருமற்ற குளம்.
5 கருத்துகள்:
//யாரும் வருவதில்லை.
-என்றாலும்
அன்பு ததும்பும் தன் பாடலை
உரக்கப் பாடியபடியே இருக்கிறது
யாரும் பாராத குளம்.//
இந்த வரிகளின் வேர், கீழேயுள்ள, இந்த வணிகவளாகத்தின் மண்ணிலிருந்து பறித்து வரப்பட்டதா சுந்தர்ஜி?
/தன்னை யாராவது கவனிக்கிறார்களா இல்லையா என்றோ, இதற்காகத் தனக்குத் தரப்படவுள்ள சன்மானத்தைக் குறித்தோ கூட அக்கறையின்றி, தன்னின் மிகச் சிறந்த இசையை இசைத்துக்கொண்டிருக்கும் அவன் ஆன்மாவில், அவன் கைகளில் கடவுள் நிறைந்திருந்தார்...... . இதுவே தன் விதி, தன் ஆனந்தம், தன் வாழ்தலுக்கான காரணம் என்பது போல இசைத்துக்கொண்டிருந்தான்./
அழகு, பொறுமை, ஏக்கம், சோகம் என சொல்கிறதோ.....குளம்...?
குளத்தைப் போலிருக்க என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சிந்திக்கத் தொடங்கினேன்.
யாரும் வாராதபோதும் ஒரு இலை விழும் குமிழில்
சிரிக்கிறதாமே அந்தக் குளம்
மெளனம் என்பது அமைதியல்ல ஒருபோதும்.குளத்தின் ஆழங்களில் அலைகிறது அது சொல்லமுடியாத சொற்கள்.
கருத்துரையிடுக